Pff... daar gaan we weer... 

Ik hoor van Steven dat alle mama's samen stonden op de voetbal, gezellig in het zonnetje... 

Ik huil... ik zou zoooo hard willen huilen... 

ik hoor er gewoon niet meer bij...

Ik mis zoveel... 

Wat voel ik een éénzaamheid.... onbegrip... afwijzing.... 

 

Ik ben moe... op ... wat haat ik dit gevoel toch... 

 

Kon ik nu maar gewoon blij zijn... vrolijk.... mijn leven leven....

 

Wat of wie maakt me toch zo verdrietig? 

 

Het lijkt alsof iets of iemand me steeds weer naar beneden trekt...