Wat is het weer een rommeltje...

Sinds onze vorige afspraak probeer ik me echt te forceren om buiten te komen en aan de omgeving te laten merken dat ze me mogen helpen door langs te komen, niet evident natuurlijk want iedereen heeft het druk.... Maar soite, ik heb mijn ding gedaan... Als ze willen zijn ze dus welkom...

Zaterdag nieuwjaarsbrieven... Heel blij dat ik gegaan was al had ik nadien het gevoel dat ik overreden was door een kamion...

Zondag opnieuw al mijn moed bijeen geraapt want we mochten gaan eten bij een hoopje echt goede vrienden... Ik had hen vooraf ingelicht en laten weten dat we wat later kwamen en hoogstwaarschijnlijk wat vroeger zouden vertrekken... Had er echt geen zin in, maar het zijn zo'n lieve vrienden dat ik het echt wou doen... Maar eerst aan Steven gevraagd om een klein wandelingetje te maken met de kindjes, wat frisse lucht happen om dan effe de strijd aan te gaan... Na 3 uurtjes had ik het echt gehad (2 huilende babies en 5 spelende kinderen in huis was me echt teveel), ben ik gewoon opgestaan en zijn we vertrokken...

Tweemaal moest ik echt effe bekomen eens we in de auto zaten... Effe diep ademhalen want help, wat was ik diep moeten gaan... Maar ok, ik kom buiten en dat was mijn opdracht...

Winkelen in het dorp is me echt nog te vroeg... Maar dat komt wel.

Maar nu vanavond ben ik weer effe van mijn sokken geblazen...

Ons mama moest vanmiddag bij haar huisarts zijn en natuurlijk had ze wat dingen over mij gevraagd, zoals elke bezorgde moeder zou doen...
De samenvatting luidde als volgt:
- ons gezinsleven drastisch veranderen anders zou ik blijven hervallen
- zo snel mogelijk terug aan het werk anders zou ik niet meer willen / durven
Toen ik dit hoorde, kwam de stoom uit mijn oren denk ik... Wil hij nu echt dat ik dezelfde fout maak als vorige keer!?!? Denkt hij echt dat het zo eenvoudig is!?!?! Denkt hij echt dat structuur in ons leven brengen het enige is wat er moet veranderen!?!?!
Wat ben ik teleurgesteld. Wat schaam ik me weer want zoals ik het aanvoel is het alsof hij het voordoet als een eenvoudige aanpassing in onze agenda en dat ik me ongelooflijk aanstel... Vorige keer heeft hij me er ook steeds op gewezen hoe belangrijk het was om zo snel mogelijk weer aan de slag te gaan en structuur te brengen... En nu weer... Nochtans heb ik er vorige keer alles aan gedaan om de koe bij de horens te vatten en opnieuw te beginnen... Met andere woorden zijn advies gevolgd maar je ziet hoever ik ermee geraakt ben...
Hij als arts zou toch moeten weten dat er meer bij komt kijken... Dat ik eerst aan mezelf moet werken... En dat het net door mijn vechtlust is dat ik er nu gewoon helemaal onderdoor zit...

Ik vind dit echt jammer, voel me enorm gekwetst want de huisdokter, een persoon wie je echt vertrouwd, doet nu net of ik me aanstel en dat de oplossingen voor het rapen liggen... Stel ik me nu echt aan!?!? Ik wist het wel... Wat ben ik zwak! Het wordt nu nog maar eens bevestigd... Verdomme he... Wat/wie moet ik nu eigenlijk geloven... Ik doe gewoon kei hard mijn best, weet je, ik verleg mijn grenzen en ik haat al dit gedoe...

Wat een rotgevoel... Maar ok, dat kan er dan ook weer wel bij zeker...