Even ventileren...

Een nieuw jaar, een nieuw begin... maar het zal nog niet voor morgen zijn...

Het ging net goed, dacht ik, ik genoot van een heerlijke skivakantie met het gezin, de bergen waren magisch... ik lag met oudjaar om 22u in bed omdat ik mezelf wilde sparen voor de eerste dag van het nieuwe jaar...

En het verliep allemaal best goed , vriendelijk lachen, iedereen het beste wensen, kadootjes ruilen, voorbeeldige (schoon)dochter/meter/tante/metekind/zus/mama/vrouw spelen, de lieve vrede die tijdens familiefeesten al eens te wankelen komt, trachten te bewaren...

Om 10u vertrokken, om 22u weer thuis... alles leek best ok, een beetje spierpijnen en een wat moe-gevoel maar ik moest nu maar eens stoppen met zeuren... het is nu al een jaar aan de gang die vreselijke burn out... het moet nu maar eens gedaan zijn... 2017 wordt mijn jaar...

Vanmorgen.... WoW, wat is dit!?!? Ik sleep me vanochtend naar de zetel om daar weer in slaap te vallen, kindjes vergezellen me wat later maar zelfs dat kan me niet deren... mijn ogen vallen weer toe... te moe om ontbijt te maken, te moe om recht te zitten... uitgeput, leeg, tranen in de ogen... koude rillingen, net of de griep me te pakken heeft... mijn lieve man die ons wat later allemaal wat te eten brengt... de deurbel die gaat... buurkindjes komen de onze ophalen om te spelen... opluchting, tv uit, opnieuw languit de zetel in, poezen heerlijk in mijn nek en rust... om half 15 al mijn moed bij elkaar geraapt om me te gaan wassen!?! Schaamtelijk... huilen, verdriet, leeg... huilen...

Ik plof op bed... huilen... ondertussen zitten er 7 kindjes op onze zolder te spelen (zo gaat dat in een doodlopend happy jong gezinnenstraatje, van garage naar garage...), lawaai, gelach, geruzie,... maar het is vakantie, wil onze kindjes niet ongelukkig maken en hen dit gunnen...

Ik huil op bed... helemaal leeg... hoor de kindjes spelen maar waan me in een andere verre onbestaande wereld... alles wat ik hoor klinkt mijlenver weg...

Gelukkig is hij daar weer... mijn lieve man stelt voor om een wandelingetje te doen... kindjes spelen verder, buren zijn ingelicht... ik huil, excuseer me, schaam me te pletter voor mijn man/kindjes/buren/vriendjes... voor wie ik ben, wat ik doe/ niet doe... voor de persoon die ik momenteel ben én helemaal nooit heb willen zijn...

Mijn man en ik, buiten, in de regen, in de zon, een fantastisch mooie regenboog, dabbend door het slijk... het lucht op... frisse lucht... nieuwe adem... nieuwe energie...

Terug thuis wat was gedaan, lijstje voor de winkel gemaakt... man naar de winkel en ik in bad... weggevlucht... nog steeds lawaai op de zolder, druk spelende kindjes... ik word er knettergek van maar durf niet te zeggen dat ze allemaal naar huis mogen gaan... wat snak ik naar rust!!

Ondertussen de volgende dagen opvang gezocht voor de kindjes, alle extra activiteiten opgezegd (alweer, voor de 3e keer bij diezelfde vriendin, ik hoop maar dat ze het begrijpt... enorm schuldgevoel maar het moet omdat ik het voel... mijn lichaam knippert weer donkerrood!)... pure me-time... omdat het nodig is...

Ook volgend weekend staat er zowel zater- als zondag een feest op de agenda waar ik niet onderuit kan... ik krijg er nu al kiekevlees van, mijn hart springt uit mijn lijf bij de gedachte alleen al, al het onbegrip en met de geweldige opmerkingen dat het nu wel eens eindelijk beter mag gaan met me, luidruchtige mensenmassa en tal van spelende kinderen...

Geweldig toch... de schoolvakanties, de vriendjes, de familiale verplichtingen, de feestdagen... het lukt me niet meer, ik kan ze niet meer aan... ben er op van...

Morgen een nieuwe dag, nieuwe hoop... hoop dat het ooit weer beter mag... ooit.