En nu ben ik hier… voor denkers zoals jij, zei de psychiater me na 30 min aan het woord te laten, lijkt dit me de enige weg… of opname, maar mss beter niet met je gezin…

ik geloofde mijn oren niet… meent die dat nu!? Wat een schaamte! Wat een falen!

Maar het zou me extra tijd geven tgo de CM… Wat moest ik hier nu mee… want eerlijk ergens diep vanbinnen, zei er ook een zacht stemmetje… doen! Dit is wat je nodig hebt, structuur, rust en tijd voor jezelf… én ik zou mijn opleiding kunnen afwerken tijd terwijl! Ideaal!

 

Eigenlijk sinds het begin dat ik ziek ben, wil ik zo snel mogelijk genezen… en ook nu… ik kon mijn opleiding verderzetten terwijl ik mijn herstel hier zou aanpakken… tijd gewonnen! Wat was het universum me goedgezind!! Strak plan, het kwam allemaal dik in orde!

 

Na de intake met Jan spraken we af om te starten na het allerheiligenverlof… de weken ertussen waren één en al spanning… ik wist niet wat ik moest verwachten, waaraan ik begon in dit ‘zottenhuis’… en wat als ook dit niet helpt… maak ik me dan niet echt belachelijk!?

Ik noem het mijn wanhoopspoging… ik wil hier zo graag uit, uit deze hel… maar weet niet meer wat gedaan… De spanning was dan ook enorm toen ik de groep die donderdag ontmoette… maar wat was ik aangenaam verrast… door de vooroordelen welke ik meekreeg, had ik me voorbereid op het ergste… maar ik trof lieve mensen die net zoals ik, strugglen met het leven, waar ik me niet hoef te verantwoorden of anders voor te doen als ik ben… ik voelde me zo welkom.

 

Mijn proces beleven in groep is een echte meerwaarde, ik sta er niet alleen voor. Ik zie ons als 10 moedige mensen die iets willen maken van hun leven, ik geloof hier echt nog kei hard in en wil dit samen met de groep waarmaken! Ik ga mijn enthousiasme en goed bedoeld advies proberen in te perken (al is dit soms sterker dan mezelf) want wil absoluut niet overkomen als de moeial of de betweter… mocht het toch zo zijn, spreek me er aub over aan!

 

Soms maakt de groep het ook wel wat moeilijker… de eerste dagen werd ik geconfronteerd met enkele bedenkingen die leven binnen de groep welke me enorm veel schrik aanjaagden… vb elke depressie gaat samen met een echtscheiding, depressies keren terug of zijn erfelijk… alleen het woord depressie deed me al huiveren… ik verstopte me steeds achter het woord burn out… maar na effe heel angstig te zijn, heb ik besloten dat de naam er eigenlijk niet toe doet en dat ik er alles maar dan ook echt alles aan zal doen om mijn vechtlust te bewaren, mijn huwelijk staande te houden en deze hel te overwinnen! Of dat hoop ik toch heel sterk!!

Ook probeer ik waakzaam te blijven om niet in die gapende diepte te verdwalen… dat verleden, dat trekt, pijn doet en heel aanwezig is in alle praatsessies… enorme angst voel ik hier want ik wil vooruit… ik wil echt iets van mijn leven maken!

 

De erkenning in de verhalen daarentegen geeft me een warm gevoel… zo dat het allemaal ok is ofzo… dat ik me niet aanstel…

 

Mijn doelstellingen voor mezelf… wat een gevaarlijke vraag voor mij! Aan doelstellingen geen gebrek!

- ik hoop via de dagbehandeling en de bijhorende structuur, rust te mogen ervaren in m’n lichaam zodat het voldoende tijd krijgt om grondig te herstellen

- ik hoop mezelf ontplooien, ik voel echt dingen bruisen vanbinnen maar hoe kom ik ertoe… hoe omarm ik die pijn, het verdriet… 

- mijn leven heropbouwen met een leuke zinvolle job, mooi in balans met mijn prachtige gezin

- genieten van de tijd die me hier gegund wordt, het leuke aanbod van VLOT, de warmte van het team en onze groep

 

Wat doe ik zoal naast de dagbehandeling? Druk… een gezin met 2 tieners, 4 katten, 4 konijnen en 2 vissen. Een gezin waar het soms heel hectisch verloopt, met veel roepen en tranen. 2 kinderen met enkele "labels" opgespeld, al durf ik deze in twijfel trekken en me het volgende afvragen nav een boek dat ik gelezen heb… “U noemt het kind afwijkend maar dringt zich niet stilaan de vraag op in hoeverre hun context afwijkend, dolgedraaid en aan heling toe is.”

Daar werk ik nu aan… maar het is een helse opdracht om die vastgeroeste patronen te doorbreken. Ik zie ze zoooooo graag!!! En ben hen dankbaar om me te blijven steunen…