Weer iemand nieuw... wat ga ik nu weer vertellen... 

Waarom moet ik eigenlijk naar hem toe? 

Mijn therapeute wil me beschermen... wil me alle tijd gunnen die ik nodig heb... en zij zegt dat ik daarvoor een psychiater nodig heb...

Een psychiater!?! 

Enorme weerstand voel ik in mij... 

Een psychiater... ik beeld me een norse man in met een witte schort...

lonkend vanachter zijn brilletje luistert hij naar mijn verhaal met een blik ver in gedachten verzonken...

Ik ineengezakt aan zijn bureau... angstig voor wat komen gaat... 

Gaat hij wel zien wie ik echt ben?

Gaat hij me plat spuiten met medicatie omdat ik niet altijd helder kan denken? 

Ik heb zo'n vreselijk negatief beeld meegekregen over psychiaters en de psychiatrische ziekenhuizen... 

de medicatie die ze onverbiddelijk voorschrijven...

om over het taboe en het oordeel in de maatschappij nog maar te zwijgen... 

Dit is zo'n drempel die ik over moet... wil... want ik wil echt beter worden...

ongeacht wat de ander dan van me denken zal...

al is het met een heel klein bang hartje dat ik deze stap zal zetten... 

 

Hoe het bezoek bij deze lieve dokter in werkelijkheid verliep, lees je hier...

 

Gecrashed in febr 2015...Hervallen dec 2015...Nu, 3 jaar later, nog steeds zoekende...Meerdere psychotherapeuten bezocht...Mijn lijf ondersteunend met supplementen van een KPNI therapeute...Nog steeds maandelijks bezoek aan osteopate om de blokkades in mijn lijf weg te werken...

Mijn lichaam zal niet verder genezen zolang de emotionele blokkades niet verder opgeruimd worden... het gaat steeds beter... maar met hele kleine babypasjes, een paar vooruit om vervolgens tegen de vlakte te gaan, en opnieuw recht te krabbelen... het lijkt wel een vicieuze cirkel zonder uitweg...

Druk van de controle arts... volgens hem lijk ik werkbekwaam... ondanks alle verslagen van mijn ondersteunende omgeving...

Tijd voor een psychiater volgens mijn KPNI therapeute...

Zo gezegd, zogedaan, gisteren na al die tijd, voor de eerste maal naar een psychiater... omdat het moest...

Een enorme drempel moest ik over... voor mij stond een psychiater toch nog steeds voor de aller-allerlaatste stap als het niet goed met je gaat... Ik begaf me naar blok 5 van de psychiatrische afdeling... met schaamrood op mijn wangen meldde ik me aan bij het onthaal... ojee, raasde er voortdurend door mijn hoofd, die mevrouw denkt nu vast dat ik helemaal tureluur ben... wat moet ik hier nu sebiet gaan vertellen... ik ben toch niet gek, toch??

Met een half uur vertraging mocht ik binnen bij de dokter, een vriendelijke man, heel rustig, met een luisterend oor, geen betweter, ofzo... opluchting, het beeld dat ik in mijn hoofd zelf had samengesteld, kwam totaal niet overéén met de persoon die ik voor me had... gelukkig!

Nog een half uurtje later, moesten we echt wel afronden, mijn tijd zat erop... maar wat nu...

Opname gaan we niet doen zei hij, dat gaat niet met jouw gezin, dat zou jullie niet ten goede komen... WAT!? Opname... zo slecht ging het nu toch ook weer niet met mij, toch!? Nee, opname, daar was ik echt niet voor gekomen hoor...

Dagbehandeling leek hem wel wat... 4 dagen in de week therapie van 9 tot 16u... Hoelang zou deze periode dan in beslag nemen, vroeg ik hem... Max 18 mndn... 18 mndn?!? Zoveel tijd heb ik toch niet meer nodig om beter te worden, wel?! Het duurt nu al zolang... ik ben het soms echt beu...

Ik heb meer nodig dan praten... volgens hem.Een combi zou beter werken, meer belevingsgerichte therapieën (beeldend, bewegend, reflectie in groep,...) waarbij wordt stilgestaan bij wat me innerlijk bezighoudt... dat zou me sterken als persoon, in mijn kracht zetten, ...

Eerlijk, het schrikt mij enorm af!! Maar anderzijds, zoveel tijd en ruimte om met mezelf bezig te zijn... om echt te werken aan mezelf... 

Neemt niet weg dat ik andere trajecten ("Maak werk van je zaak" bij GTB) welke ik reeds gestart was, on hold zou moeten zetten en zou ik deze kans later nog eens krijgen... ik zou ook moeten bekijken of het wel combineerbaar is met de opleiding "Verlies- en rouwcounselor voor kinderen en jongeren" welke ik momenteel volg en de stage die hieraan verbonden is...

Honderdduizenden vragen tollen in mijn hoofd... een slapeloze nacht tot gevolg... WAT NU?

Ik moet sowieso eerst een intake aanvragen... en ik denk dat ik nadien pas echt moet beslissen... maar de angst is zoooooo groot... dat ik op dit moment een foute keuze zou maken...

Zet ik een stap achteruit... want zo lijkt dit voor mij momenteel, om nog niet te spreken over wat mijn omgeving ervan zou vinden als ik nu ineens nog eens intensieve therapie zou gaan volgen... maar wel met de kans om er sterker dan ooit uit te komen, met een eigen IK-je dat weet wat ze wil en waar ze voluit voor wil gaan... of blijf ik vol angsten, laag zelfbeeld, ... verder kabbelen en zet ik de stappen die de maatschappij van mij verwacht om weer zo snel mogelijk aan het werk te gaan...