100den kusjes komen mijn kant uit, minstens evenveel "gelukkige verjaardagen", "geniet van jouw dag" en "hieperdepiep hoera's"... Maar wat ben ik ermee... Het duurt nu al een jaar... Exact 1 jaar geleden ben ik in elkaar gestuikt en nog steeds ben ik ongelukkig, verdrietig, voel ik me rot... Ik had zo gezworen dat vorig jaar de slechtste verjaardag ooit ging zijn maar... Ik voel me vandaag minstens even slecht...

Ik haat het zo!!

Het weekend heb ik overleefd, ging zelfs vrij goed, maskertje op en gaan!! Zondagavond was ik op, enorme krampen in mijn buik, hoofdpijn, overgeven, diarree... Maar redelijk geslapen en gisteren, maandag zou ik rusten... Maar dat lukte niet, het was geen dag om te rusten.., gaan, gaan, gaan... De hele dag gekookt en opgeruimd en... Alles doen om me toch maar iets of wat nuttig te voelen...

En dan vandaag... Wat keek ik er tegen op... Iedereen gelukkig en blij... Behalve ik! Ik zou vandaag zo graag eventjes niet bestaan... Al dat lief gedoe en gelukwensen en... Het komt mijn strot uit!!! Maar het moet... Kindjes zijn zo blij voor mij... Ik moet gelukkig zijn of ten minste doen alsof... Dat kan ik goed he... Doen alsof... Sebiet uurtje naar osteopate,  daar kijk ik wel naar uit, een uurtje gedwongen rust... Zalig...

Wat haat ik dit toch, al een jaar en nog geen stap verder...

Het enige wat ik wens is gewoon een beetje oprecht gelukkig zijn...