In deze tijd was ik aangesloten bij een FB groep met lotgenoten die net als ik in een burn out beland waren... 

Ik vond er enorm veel (h)erkenning, begrip en kon er steeds terecht voor advies, ervaringen, ... 

Deze groep was enorm waardevol... en is de inspiratiebron voor mijn groepsaanbod "In onze angst/pijn met elkaar verbonden". 

Over dit traject vind je spoedig meer informatie bij mijn aanbod.

 

Lieve lotgenoten, ik zou heel graag even jullie advies willen vragen. Ik zit thuis sinds 28 december, hervallen.

Vorig jaar ingestort op 23 februari na strubbelingen op het werk... Ik had al jaren moeten knokken om deze verantwoordelijke functie te bemachtigen maar ten gevolge van enkele wissels in het management team werd ik door bepaalde mensen als onkundig bestempeld, al de kennis welke ik vergaard had gedurende de verschillende jaren werd teniet gedaan, ik werd voor blok gezet, ...

Dat deed zo'n pijn dat ik niet meer kon, ik stond letterlijk te bibberen op mijn benen, was op...

Geen probleem, dacht ik toen, het lag puur aan wat er zich op deze werkplek voor deed, ik zoek een nieuwe job en klaar.

Ik moest niet meer terug en op 1 juni begon ik bij mijn nieuwe werkgever.

Ondertussen was ik gestart bij een mental coach waar ik contact mee bleef houden en waar ik nog steeds ga.

Starten op een nieuwe job als project leider leek me fantastisch, ik ging gewoon 200% mijn best doen... Ik kwam traag op gang maar vanaf oktober draaide ik goed mee en was iedereen tevreden, al voelde ik dat ik heel diep moest gaan, kwamen er weer slapeloze nachten en werd de stress opnieuw onhoudbaar, ik hield vol tot 16 december maar toen ging het lichtje uit...

Geen probleem, de dokter zou me 3 dagen voorschrijven, nadien weekje skiën en ik zou er weer tegenaan kunnen.

Niet dus...

Het skiverlof was een huilverlof en de terugweg maakte duidelijk dat ik er niet aan toe was om opnieuw te gaan werken dus vanaf 28/12 thuis en nog steeds thuis...

In februari kwam het werk vertellen dat ik alle tijd had, dat ik enkel moest denken aan mezelf...

6 mei kreeg ik een schrijven in de bus, mijn ontslag zonder enig persoonlijk contact...

Harde noot om te kraken en zit nu echt weer diep...

Jammer genoeg ben ik er ondertussen wel achter dat mijn probleem veel verder gaat dan mijn job.

Perfectionisme, super emotioneel/gevoelig en een zeer grote ontevredenheid over mezelf en mijn lijf maken het me nu heel moeilijk... Ik kan het gewoon niet aanvaarden en de frustratie groeit... Ga gebukt onder angst en schaamte en voel me enorm slecht in mijn eigen lijf.

Volgens mijn coach zit ik nog altijd in fase 1 van een BO code donker rood en wat haat ik dat want zit nu al 5 mndn thuis.

Ik heb al besloten dat ik niet meer naar die harde zakenwereld terug wil, dat ik me niet meer ga forceren in mijn job om een mooie titel, een mooi loon of wat dan ook, dat ik mijn eigen gevoel wil volgen en niet meer ga doen wat ik altijd dacht dat anderen van me verwachten, dat ik op zoek wil gaan naar mijn echte geluk...

Ik volg ook loopbaanbegeleiding en ben gestart met start to run.

Maar buiten dat, blijf ik moe, heel moe en heb ik niet echt het gevoel dat ik vooruit ga.

Met als gevolg dat mijn omgeving zich vragen stelt bij de hulp van mijn coach... En dit is dus mijn vraag... Hoe weet je zeker dat je bij een goede coach zit? Hoelang duurt het genezingsproces? Wat ondervinden jullie als jullie naar jullie coach gaan?

Ik voelde me er wel ok bij en de tranen vloeien rijkelijk als ik bij hem ben maar nu mijn omgeving hem in vraag stelt weet ik het niet meer...

Vanmorgen zei mijn mama nog, "nu duurt het toch echt wel lang bij jou he pruts", ze bedoelde het wss wel goed maar ik kan het niet loslaten... Zit ik wel bij een goede coach? Wat moet ik voelen? Ik vind dit zoooo moeilijk..."