Hier lig ik dan... mottig te wezen in mijn bed... elk spiertje doet pijn, mij maag steekt vol, mijn hoofd voelt zwaar... mijn lijf voelt uitgeteld...

Mijn lichaam gilt het uit... AANDACHT EN RUST GRAAG!!

Ok, dan geven we dat... met immense verveling als gevolg... maar te moe om iets te doen...

De teleurstelling is immens... ik dacht dat het beter ging... maar na 2 dagen intens genieten van het skiverlof, lig ik plat... met een lijf dat kreunt...

 

Teleurgesteld en boos, mijn lijf schreeuwt het uit...

Maar al dat verdriet helpt me niet vooruit...

 

Ik geloofde het echt, 

dat het beter zou gaan, 

en dat is waarschijnlijk ook wel zo, 

maar het is allemaal zo wankel, 

het kan zo maar ommeslaan...

 

Hier lig ik dan, met kerst in bed, 

ik had nochtans een ander plannetje opgezet...

 

Een weekje skiën in Oostenrijk, puur genieten met het gezin, 

ook dit jaar zit het er nog niet in... `

 

3 jaar al, beheerst dit monster mijn leven...

ik zou alles willen geven... 

opdat het toch weer beter mag gaan en dat ik er in volle vertrouwen weer mag staan.

 

Ik weet het wel, 

met hele kleine pasjes vooruit en soms weer ééntje terug, 

ik kan het niet forceren, 

ik wil het soms te vlug.

 

Dit klinkt té negatief,

het is niet allemaal kommer en kwel, 

het gaat steeds vaker goed en wel.

 

Maar soms doet een dipje me zo'n pijn...

wanneer zal deze hel ooit weer beter zijn...