Wat een kutdag!!!!

Ik zou er echt gewoon niet meer willen zijn... Niemand begrijpt me! 

Niemand kan ooit snappen wat er in mijn hoofd rond gaat! 

Niemand kent de angst, verdriet, schaamte waarmee ik me door het leven worstel.

NIEMAND!!!!

Tegen mijn wil in, gaan mijn gedachten de foute kant uit...

wil ik niet meer leven... weet ik niet meer wat te doen...

verzin ik manieren om er niet meer te zijn...

maar ik kan mijn kindjes toch niet achterlaten... ze strugglen net als ik... dat voel ik...

ik stel hen even hard in vraag als mezelf... wat voor een toekomst ligt er op hen te wachten...

doe ik het wel goed om hen mee te trekken op mijn nieuwe pad?!?!?!

Ze zijn onze grote spiegels.... ze komen me vanalles vertellen... 

Waarom ben ik er zo kapot van? Wat wordt er zo in me getriggerd? 

Ik ben een bezorgde mama die het beste wil voor haar kinderen....

Maar er is zoveel meer...

Ik wil er zo graag bijhoren... 

Ik voelde me nooit goed genoeg...

ik werkte me suf om toch maar aan te klampen bij de anderen... 

Maar ik werd er nooit echt gelukkig van... 

Zou er toch een positieve kant zijn aan dit hele verhaal?

Al lijk het voor mij niet zo... misschien zijn de lessen groter dan ik durf te denken... 

Misschien komen ze me hier leren dat plezier maken van wat is, presteren volgens eigen kunnen, zoveel meer waard zijn dan de schijn die ik probeer op te houden....

pfff... heftig.... en ik geraak er niet uit... het doet me gewoon echt ontzettend veel pijn en verdriet... en het is wat het is... een moeilijk moment... 

En natuurlijk weegt het niet enkel op mijn relatie met de kinderen... 

Wat met Steven, mijn man... zullen we dit samen overleven? 

Hij zo intelligent en rationeel... ik, de kwetsbare, overgevoelige piekerprinses... ik voel dat het moeilijk zal worden... maar ik wil niemand anders... absoluut niet... ik voel onze diepe liefde voor elkaar... 

 

Tja... wat moet ik hier weer mee... 

 

Eigenlijk blijft mijn film hangen op een gemis van warmte, genegenheid, oprechtheid, begrip, ... 

Wie neemt me nu eindelijk zoals ik echt ben? Wanneer durf ik mezelf te zijn? 

 

Ik voel soms, als het goed met me gaat, zo'n sprankels in mezelf, schitteringen, deugnieterij... maar het komt nog niet... Het doen alsof neemt steeds de overhand... pleasen, zorgen voor, zo weinig mogelijk verstoring brengen...

 

En toch... zo'n kutdag was het nu ook weer niet... we maakten eigenlijk echt plezier vandaag, de kinderen en ikzelf... we lachten, knuffelden, beleefden zoveel fun in Bobbejaanland... echt een topdag! 

Tot die ene stomme mail me van mijn adem benam... en me met mijn eigen gevoel van afwijzing confronteerde... 

Afgewezen... en onbegrepen...

De samenvatting van mijn leven tot dusver! 

De wil om dit te veranderen is er, de energie niet, de obstakels helpen niet om het effe te fixen...

De weg is lang en bezaaid met rotsen... omringd door diepe afgronden... lava overal....

maar ik overwin dit helse pad en vind mijn weg naar het mooie woud.