Beste heer,

 

U hebt vast vernomen dat mijn afwezigheid verlengd is. Ik ben gewettigd afwezig maar voel me hier enorm slecht bij. Gezien u me aangegeven hebt dat eerlijkheid voor u alles is, sta ik er ook op om u mijn probleem, maar onrechtstreeks ook uw probleem, extra toe te lichten...

 

Het is namelijk zo dat ik 2 dagen voor de aanvang van mijn vakantie in elkaar gestuikt ben. Zondag 13/12 liep het reeds fout, ben ik beginnen huilen en was ik op. Toch alle moed bij elkaar gezocht voor de meeting en maandag gedaan wat er moest gedaan worden. 's Avonds thuis gekomen en opnieuw een wrak. Van maandag op dinsdag opnieuw geen oog dicht gedaan (was al aan de gang sinds eind oktober) maar me toch opnieuw opgeraapt en tot op kantoor gekomen, er stonden veel te belangrijke punten op de agenda. Maar het ging niet, geregeld sprongen de tranen in mijn ogen, uit onmacht, uit schaamte, uit... Ik was op... Het ging niet meer. 

 

Woensdag ben ik dan naar de dokter gegaan. Besluit, burn out. 

 

Dit kon toch niet zijn, ik voelde me goed op het werk, wat ik deed was best ok, ik werd geapprecieerd en kreeg zelfs complimenten over mijn job. Hoe kan me dit dan overkomen??

 

Maar blijkbaar ligt het probleem daar niet... Het probleem ben ikzelf. HELP!!!! Ik had altijd alles onder controle, thuis, op het werk, sociaal, .... Ik slaagde er tot dusver in om mijn angst, schaamte en drang tot perfectie te verbergen maar ineens was het op... De angst die ik de laatste maanden doorstond is niet te beschrijven... De schaamte tot het besef is immens... De drang naar perfectie is gewoon in me ingebakken... Zo fier was ik op mezelf telkens u zei dat we de meeting goed doorstaan hadden, maar wat was de druk enorm om het volgende keer minstens evengoed of liefst beter te doen. Ik wou en zou u niet teleurstellen!!!!! Tonnen respect heb ik voor u, echt... En nu doe ik dit. 

 

Ik kan er niet bij... Dit stond niet op de planning. Dit is absoluut niet wat ik wil...ik onderga dit, tegen mijn wil in, ik ben alle controle kwijt...

Ik heb goede momenten, maar de slechte zijn zo aanwezig... Zelfs op de piste in Oostenrijk stonden de tranen me elke dag in de ogen, wat een teleurstelling, wat een schaamte... En voornamelijk naar u toe... Hoe zal u reageren? Hoe ziet mijn toekomst eruit? Net nu ik me ergens echt wel goed voelde...

 

Ik haat dit zo, echt!

Ik hoop zo dat ik snel terug op de been ben en dat we samen een oplossing kunnen vinden... Opdat ik u en de collega's niet volledig in de steek laat maar dat ik ook een beetje rust kan vinden in mezelf, dat ik niet meer leef op angst. 

 

Ik besef maar al te goed welke problemen ik u hiermee opzadel en ik respecteer dan ook elke beslissing u ook zou nemen.

 

Nogmaals, ik voel me hier enorm slecht bij, schaam me en vind het vreselijk u op deze manier teleur te stellen. Dit is niet iets waar ik zelf voor kies... Dit overkomt me.

 

Zou ik u mogen vragen om dit confidentieel te behandelen. Ik begrijp dat u enkele collega's in vertrouwen moet nemen maar het gevoel van schaamte overstijgt alles... indien ik zou mogen en kunnen terugkomen, ik zou niet weten me te gedragen... Die schaamte, teleurstelling, angst... Mocht iedereen op de hoogte zijn.

 

Ik doe er alles aan om er zo snel mogelijk terug te staan, want ik haat dit!! Ik heb professionele ondersteuning en een periode van rust zouden me snel weer op de been moeten krijgen... Hoop ik. 

 

Als ik kon kiezen stond ik er morgen terug, maar mijn lichaam beslist er nu anders over... Tegen mijn wil in...

 

Ik weet niet of ik hier goed aan doe om zo open en eerlijk te zijn tegenover u maar uit respect voor u, heb ik het gevoel dat ik dit moest doen. 

 

Het spijt me. Echt.