8 november startte ik op Koraal… ondertussen zit ik hier dus 35 weken of bijna 9 maanden… eerlijk, wanneer ik dit typte, werd ik bevangen door angst… oh shit, al 9 maanden, het lijkt alsof het gisteren was… net in de helft dan eigenlijk… ja, dat klinkt mss beter, dan heb ik er nog 9 te gaan… dat lijkt me haalbaar

 

Wanneer ik mijn terugblik van december bekijk, denk ik, wow, toen was ik nog gedreven… zelfs aan het lezen van de tekst, voel ik de rush die toen nog in me leefde… nu voel ik nog steeds die rush, maar geraak ik niet meer in gang ofzoiets… mijn lichaam voelt indien mogelijk nog meer moe dan toen… mijn verstand, tja… dat is ver te zoeken met momenten, ik kraam soms echt zotte dingen uit volgens mijn gezin… ze liggen dan in een deuk vant lachen… ik lach dan stilletjes mee, maar vanbinnen huil ik wel een beetje… ik zou het zo graag weer anders willen…

 

De voorbije maanden heb ik hard gewerkt, emotioneel dan… ik heb weken aan een stuk gehuild… diepe hartspijn heb ik gevoeld… ik kreeg de opmerking vanuit mijn omgeving dat Koraal niet veel goeds voor me deed, zo stil staan bij het verleden was dat echt nodig? Volgens hen ben ik een vrouw om vooruit te gaan… af en toe rust is ok, maar zo graven in het verleden… dat deed meer kwaad dan goed… er komen verschillende thema’s aan bod… ik heb me zo’n vreemde gevoeld... nu begrijp ik waarom… ik vond vaak zo weinig aansluiting… voelde me niet gezien om wie ik echt was… of ben… het is soms moeilijk te begrijpen voor me… welke hardnekkige patronen er geïnstalleerd worden zonder er bewust mee bezig te zijn… hoe moeilijk het is om het anders te doen… dat probeer ik nu zo hard… het anders doen… maar er zo bewust mee bezig zijn, maakt het ook zeer confronterend… onze kinderen… beiden pubers, volop aan het testen wat mogelijk is, tot waar hun grenzen reiken… wanneer ik uitgeput ben… loopt het regelmatig mis én durf ik echt razend te zijn, met dingen te smijten of onzin uit te kramen… met een immens schuldgevoel tot gevolg… steeds eindigend met een liefdevol gesprek, oprechte excuses en hartverwarmende knuffels… deze laatste dingen horen er nog niet zo lang bij… vroeger wist ik niet beter…  nu voelt het anders en besef ik dat die laatste dingen, een wereld van verschil kunnen maken…

Het is moeilijk, deze therapie te combineren met een gezin met 2 pubers…

 

Ook in mijn relatie is het niet evident…  we proberen het anders te doen…  we doen ons best… staan open voor de nieuwe dingen… maar soms geeft het ook vuurwerk… nu besef ik pas de uitspraak dat haat en liefde zo dicht bij elkaar liggen… wanneer ik op ben, mijn vatje overloopt, kan ik zoveel onbegrip, woede en haat voelen … zo licht ontvlambaar zijn… steeds tgo diegene die me het nauwst aan mijn hart liggen, Steven en de kinderen… zij zijn de enige die echt te zien krijgen hoe slecht het met me gaat… en dan nog… vaak probeer ik te blijven gaan, niet op te geven… tot de bom barst… ook dat is iets dat ik hier pas ontdek, dat ik me vaak anders voor doe dan het werkelijk met me gaat… dat het soms zoveel gemakkelijker is om te doen alsof… ook al ga ik vanbinnen kapot…

 

Ik voel dat ik te weinig ruimte vind om datgene waar ik hier aan werk, te laten zijn… op mijn fietske, moet ik steeds die knop weer omschakelen… of dat probeer ik toch… sorry als ik soms teveel over mijn kinderen bezig ben, maar that’s life… als mama-zijnde leef ik in functie van mijn kinderen… teveel, hoogstwss teveel,… maar ook daar werk ik aan…

Dankzij mijn kindjes zit ik hier nog… zij zijn mijn drijfveren, voor hen wil ik het anders…

Door mijn kindjes is het soms ook pokkezwaar… vind ik geen tijd voor mezelf, moet ik blijven gaan, wil ik vaak niet opgeven… en word ik horendol als ik voor de 100^e keer ‘mama?’ hoor na zware therapie sessies…

 

En dan moest ik deze week vaak aan het gesprek terugdenken waarin werd aangegeven dat het ongepast is dat een mama aangeeft dat het teveel voor haar wordt… ook hier pleit ik schuldig… afgelopen weekend zat ik nog ineen gezakt in een hoekje… zoekend naar die rust in mijn lijf die ik maar niet vind… wanhopig… niet de eerste keer dat ik uitsprak dat ik er graag eventjes niet meer zou willen zijn… op dat moment voor mij de enige uitweg uit alle chaos… ik doe het ook niet… maar spreek het wel uit… ook soms naar mijn kinderen toe, dat ik het niet meer aan kan, dat ik weg wil, dat ik hen op internaat stuur… het is allemaal al uit mijn mond gekomen… met dikke spijt achteraf… maar op momenten dat de bom barst… spui ik het uit en zou het zo’n deugd doen om gewoon effe de tijd te vinden om alleen met mezelf bezig te zijn… Ik schaam me hier diep over… maar het is wat het is… soms als mama weet je het ook niet meer… en schreeuw je om die hulp die je zelf niet meer kan geven…

 

Dankbaar dat ik dan naar hier kan terugkeren en een luisterend oor vind… want dat is wel zo… mijn periode in Koraal is voor mij de meest rustige periode in mijn leven… enkele maanden terug zou ik het de meest nutteloze tijd genoemd hebben… maar mss dat ik daar toch al wel over ben… de tijd die ik hier krijg, geeft me de kans om thema’s aan te pakken waar ik voorheen van wegliep… nee, zelfs niet weglopen, maar me gewoon niet bewust van was omdat ik altijd maar bezig was met meer en beter…

 

Ik heb nog tal van thema’s aan te gaan… zoals mijn controledrang, me niet goed genoeg voelen zonder prestige, mijn bestaansrecht opbouwen… én

zeker ook mijn voortdurende zoektocht naar mijn vermoeidheid, pijnen en zoveel meer te verklaren… op dit moment ga ik bij een endocrinoloog… daar kreeg ik heugelijk nieuws, mss is mijn lijf zwaar ziek… gisteren de ITT test gedaan, 17 juli de uitslag… eindelijk hebben ze mss iets gevonden dat mijn klachten verklaart… eindelijk is er mss iets dat me echt het recht geeft om me ziek te voelen én dus ook om te rusten… zonder schaamte… wat hoop ik dat het resultaat slecht genoeg is… wat gaat de teleurstelling groot zijn, mocht het meevallen… en dat ik weer verder op zoek moet gaan… Steven kan niet wachten tot dat ik na een jaar weer springlevend ben, vol energie, de Kirsten van vroeger… ik leef vol spanning, want wat als dat me niet lukt… wat als ik blijf sukkelen… eerlijk, ik heb het er echt mee gehad… met dat lijf van me…

 

Ik ben mijn andere doelstellingen effe gaan opzoeken in mijn vorige terugblik…

- rust ervaren in m’n lichaam zodat het voldoende tijd krijgt om grondig te herstellen, goh, die rust ervaar ik nog steeds niet, maar ik zoek verder en ik denk of hoop dat ik nu mss wel eens echt op de goede weg ben, met die endocrinoloog enzo

- ik hoop mezelf te ontplooien, ik voel echt dingen bruisen vanbinnen maar hoe kom ik ertoe… hoe omarm ik die pijn, het verdriet… en vind ik een juiste houding zonder iemand te kwetsen… hmmm… deze zijn echt nog zo kwetsbaar…  en het bruisen is eigenlijk ook weer echt verdwenen… heel af en toe, als ik durf te dromen… dan voel ik het weer… wat de juiste houding aannemen betreft, ik oefen en oefen in tal van kleine dingen… ik voel me sterker worden maar soms wankel ik alsof ik aan rand van de ravijn sta… maar ik geef niet op… ik probeer te blijven geloven dat het ooit weer goed mag komen…

- mijn leven heropbouwen met een leuke zinvolle job, mooi in balans met mijn prachtige gezin… dit is echt nog ver van mijn bed… en hier ben ik ook enorm angstig voor!!

 

Of mijn doelstellingen veranderd zijn tgo 8 mndn terug, nee eigenlijk niet echt… ik sta er nog steeds achter!

Soms probeer ik me er ook aan te herinneren van waar ik kom, geen 9 mndn terug, maar 4,5 jaar terug… ik zou mezelf niet meer herkennen denk ik… ben ik er blij mee… pfff… dat blijft moeilijk… ik wil niet meer terug, dat weet ik wel…

 

Ik zal pas echt blij zijn als mijn lichaam weer beter mag worden… daar ligt het begin van alles… denk ik… ik heb echt het gevoel dat het lichamelijk ziek zijn me mentaal zwak houdt… wanneer de pijnen, de vermoeidheid, de concentratieproblemen,… mogen verdwijnen, hoop ik echt rust te mogen ervaren… en te mogen genieten van wat me zo roept… creatief en zinvol bezig zijn.

 

Ik ben ook echt heel dankbaar voor het nest waarin ik mag vertoeven, want ook al zou ik onze 2 pubers soms, lees bijna dagelijks, achter het behang willen plakken, heb ik hen en mijn lieve man zo lief… ondertussen ben ik er bijna van overtuigd dat het dus geen echtscheiding gaat worden :-)

Steven groeit met me mee… althans zo voelt het voor mij, we praten over wat er leeft, durven meer eerlijk te zijn, … al blijft liefde een groot werkwoord! 

Ze zijn mijn intense geluk… eindelijk krijgen ze de plek die ze verdienen… probeer ik hen erkenning te geven voor wie ze echt zijn en niet de rolmodelletjes die ik in mijn hoofd vroeger bedacht had…

 

Mijn grootste bedenking… ojee, wat gaat de tijd hier snel… en doe ik het dan wel goed genoeg… ga ik wel beter zijn tegen het einde… maar mss geloof ik er toch ook al wel een klein beetje in… een heel klein beetje… zo dankbaar dat ik hier mag zijn… zonder jullie zou ik dit nooit kunnen … durven… doen…