Ik zit echt in een rollercoaster… de ene moment gaat het beter, de andere huil ik me te pletter… de ene dag krijg ik heel mijn huis aan kant, de andere dag kom ik mijn zetel niet uit… het voelt voor mij alsof ik voortdurend door mijn verlangen in de toekomst en mijn oude pijn verscheurd word…

Dat is ook hetgene dat ik uitbeeldde tijdens beweging onlangs… ik heb de intentie om me naar de toekomst te richten maar er zijn toch altijd wel factoren die me naar het verleden sleuren…

 

Ik begrijp het soms niet dat ik die oude pijn blijf voelen… vorige week nog bij beeldende… ik voel me vaak zo éénzaam… voel me niet gezien… en al helemaal niet aanvaard zoals ik was/ben…

En boosheid ervaar ik de laatste tijd ook… verdriet staat tegenwoordig bijna gelijk aan boosheid… boosheid om het niet gezien worden maar ook om de wanhoop en vreselijke angst om hier niet uit te geraken… ik vind het een vreselijk emotie… weet niet wat ik ermee moet… enorme schaamte ook nadien… schrik dat ik me niet goed genoeg gedragen heb tgo mijn medemens… angst over wat ze dan van me zullen vinden… dat ze me helemaal niet meer moeten hebben, ofzo…

 

Ik heb snel snel ook even teruggekeken in mijn notities en ik merk dat ik ook enorm gestruggled heb in mijn relatie… we zijn enorm verschillend, maar mss is dat wel ok, bedenk ik me nu… de verschillen maken onze relatie een uitdaging… onze liefde voor elkaar biedt een dikke valmat, waarop we steeds weer belanden na één of andere uitschuiver van ons beiden … ik ben er ondertussen echt van overtuigd dat het wel goed komt… na het gesprek met de contextuele therapeute werd ik enorm terug gekatapulteerd naar mijn oude pijnen… ik krijg zoveel bevestiging van Steven dat ik goed genoeg ben, dat hij mij graag ziet, maar het lijkt nooit genoeg… bij beeldende kwam dat beeld ook naar voren dat ik mijn hele hart wegschenk maar zelf met een immens gat achterblijf… een gat dat nooit gevuld geraakt…

 

Een andere grote uitdaging zijn de kinderen… de drukte die ik nu niet aan kan… me kwetsbaar opstellen naar hen toe… hen aanvaarden zoals zij zijn… ik las ooit, je kinderen zijn je kinderen niet… zij zijn de zonen en dochters van s’levens hunkering naar zichzelf, zij komen door je, maar zijn niet van je, en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe… je mag proberen gelijk hun te worden, maar tracht niet hen gelijk aan jou te maken… een prachtige tekst van Kahlil Gibran en zo waar… ik probeer zo hard, maar het is zo lastig! Zoonlief is snel tevreden, stelt geen hoge eisen naar zichzelf toe, … waarom moeilijk maken als het ook gemakkelijk kan… een puber die heel mijn perfectionisme aan diggelen slaat… en zichzelf overlaadt met zelfzorg, al verstaat hij hieronder quality time met de vrienden en veel op de play station…  het brengt veel frustratie en spanningen in het gezin…  ik geloof er echt in dat hij er ook echt komt, maar het is echt moeilijk om te geloven dat dit ook kan zonder goed te presteren op school, I know, belachelijk, maar prestatie gaf me bestaansrecht… vandaar dat het zo moeilijk ligt… met de nodige ruzies tot gevolg… maar ondertussen zijn we de beste problem solvers geworden… we luisteren naar elkaar en knuffelen ons te pletter… plagen elkaar een beetje en spreken uit hoe graag we elkaar zien… ook dit komt wel goed, maar ook hier it’s me… ik heb stappen terug te zetten… ik heb los te laten…

En ook dochterlief laat merken dat zij niet mij is, durft luidop uit te spreken waar ze het niet mee eens is en dat ik een vreselijk kleding smaak heb...  ach ik laat ze maar even… en koester de warmte in ons gezin…

 

En dan mijn opstart met ATB, de begeleiding om terug te integreren in de maatschappij… hier kwam ik pas echt mezelf tegen… het thema werk maakt heel veel bij me los… de drang om van mijn beroep terug mijn identiteit te maken, een functie waarachter ik mezelf kan verstoppen… of kies ik deze keer echt voor iets dat bij me past… op vraag van ATB moest ik nogmaals mijn vriendinnen raadplegen voor een vragenlijstje in te vullen over hoe zij mij zien… opnieuw werd ik blij verrast door de reacties… zo’n hartverwarmende berichtjes… Jan probeert me dan te overtuigen dat ik al iemand ben, ook zonder werk… dat ik al geapprecieerd word, ook zonder prestatie… maar alleen dat idee al maakt me ook zo angstig… want wat als ik ermee stop om me 200 % in te zetten, wat als ik niet meer zo hard mijn best doe… gaan ze me dan graag blijven zien… het lijkt van wel, want ook zonder mijn chique titel op mijn werk, blijven ze achter mij staan… ik vind dat zelf zo vreemd… voor mij voelt het niet dat ik dan voldoe ofzo… het maakt me allemaal zo angstig… want wat als ik toch niet goed genoeg ben, wat als ik niet direct het juiste kies, wat als ik faal of fouten maak,… vreselijk vind ik het… zo had ik vorige week gereageerd op een oproep op FB… een psychologe en kindercoach die samen zomerkampjes organiseren om kinderen in hun kracht te zetten… het kriebelde dus toen ik weer thuis kwam heb ik hen een mail verstuurd… mijn Linkedin aangepast…. en achteraf werd ik bevangen door angst… shit wat heb ik nu gedaan, stel dat ze reageren, wat moet ik dan zeggen? Echt waar de volgende dag kwam ik de psychologe tegen bij de bakker, tuurlijk deed ik me stoer voor maar vanbinnen schaamde ik me te pletter, ze moesten eens weten… en wat als ze zouden openstaan voor, hoe moet ik dit organiseren, en combineren met een job en en en… en de zorgentrein was weer vertrokken… maar toch gaf het me eerst kriebeltjes… ik denk wel dat ik er bijna zeker van ben dat ik iets met en voor mensen wil gaan doen… vol overgave… iets dat me voldoening geeft… hoe of wat hoop ik te ontdekken tijdens mijn traject bij ATB… maar het geeft wel druk en stress… maar ook een doel… en wat voor één!

 

Mijn doelstellingen van in het begin… ik ben ze niet meer gaan opzoeken… ik wil ze mss wel een beetje loslaten en gewoon dankbaar zijn voor wat komt… elk stapje in de goede richting is er één…

 

Wat de groep betreft, gaat dat ook enorm met hoogtes en laagtes… voor alle duidelijkheid ik ben hier enorm graag, echt… maar ik voel me zo vaak het buitenbeentje vol met twijfels of ik wel voldoe, niet te saai ben, goed genoeg ben tgo de rest… soms loop ik op de tippen van mijn tenen, angstig om mezelf te zijn… soms ook niet… dankbaar om jullie gezelschap en de veiligheid welke ik meestal wel vind… alles begint met hoe ik mezelf die dag voel en hoe ik me durf openstellen naar jullie toe… Ik ben gewoon echt blij dat ik hier mag zijn… maar dat brengt ook mee dat ik heel zenuwachtig word bij het idee dat ik hier op 2 april afrond… ik heb me nog nooit ergens zo veilig en begrepen gevoeld… 

 

Ik denk echt wel dat ik erop vooruit ga… vaak met een paar stapjes terug te zetten om dan weer vooruit te gaan… in januari gun ik het mezelf om te gaan schilderen en start ik met watertherapie, beiden geven me een gevoel van vrijheid en geborgenheid… gedragen door wat is en mag zijn… hopend om de speelsheid en creativiteit in mezelf opnieuw te ontdekken…

 

En wat ik zoal buiten de dagbehandeling doe… weinig, en veel… gewoon het dagdagelijkse, zorgen voor de kinderen en mijn man, van ons huis een gezellige thuis maken, af en toe afspreken met vriendinnen om gezellig bij te babbelen, … en veel rusten… luisteren naar mijn lichaam… gestopt met volleybal, maar als het een thuismatch is probeer ik af en toe wel eens te gaan supporteren… ook daar werd ik tegen verwachting in warm onthaald, ze waren bezorgd om me, en steunen me in mijn proces… tuurlijk was ik verbaasd maar ook wel dankbaar, dat dat zo maar kon… ik liet hen in de steek en toch…

 

Ah ja, mijn lichaam… ik sta dus op de wachtlijst in UZA om testen te doen voor fibro en CVS… ondertussen hoop ik stilletjes dat ik het tegen dan niet meer nodig heb en mijn plaatsje vol energie kan afstaan aan iemand anders die het meer nodig heeft dan ik… want het blijft moeilijk, de vermoeidheid en de pijn… maar wie weet…

 

Mijn opdracht voor mezelf in de komende maanden is mezelf te richten op mijn totaliteit die geliefd is door mijn gezin, familie en vrienden en niet enkel op mijn angsten om niet te voldoen… zelf proberen te zien wat maakt dat zij mij blijven steunen… al lijkt me dat zo absurd… ik begrijp dat niet, maar ik ga proberen uit te zoeken hoe ik mezelf ervan kan overtuigen dat ik mss wel goed genoeg ben om gewoon te mogen zijn… ofzo…

 

 

 

“Als je je overtuigingen aan de kaak stelt, zul je ontdekken dat de meest ervan die je zoveel lijden hebben bezorgd niet eens waar zijn.” Don Miguel Ruiz

 

 

 

 

 

Kahlil Gibran 

Je kinderen zijn je kinderen niet.

"En hij zei:

Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van 's levens hunkering naar zichzelf.

Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.

Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.

Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen,
want hun zielen toeven in het huis van morgen,

dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen gelijk hun te worden, maar tracht niet hen aan jou gelijk te maken.

Want het leven gaat niet terug,
noch blijft het dralen bij gisteren.

Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten.
De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige,
en hij buigt je met zijn kracht opdat zijn pijlen snel en ver zullen gaan.
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter
een vreugde voor je zijn:
want zoals hij de vliegende pijl liefheeft,
zo mint hij ook de boog die standvastig is."