Gisteren is de dagbehandeling gestart... ik was énorm zenuwachtig! 

Huilde 's morgens al in de armen van Steven... ojee, waar begon ik in hemelsnaam aan...

Aangekomen, administratie afgewerkt en naar gebouw 4 waar mijn persoonlijk begeleider me zou komen ophalen....

In een aparte gespreksruimte wordt de planning voorgesteld en werd er gevraagd hoe ik erbij zat...

Half 11... ik voeg me bij de groep... Een jonge man begint aan zijn terugblik... 

Ik luister aandachtig... drank, drugs, agressieprobleem, mishandeling... hij wil geen kinderen uit angst dat hij even slecht is als zijn vader... ik geef hem terug dat ik zoveel meer zie dan dit... dat het zo moedig van hem is om dit te delen...

Ik voel hartkloppingen... het zou er bijna uitspringen als het kon... en ik voel ook frustratie...en angst...

Er werden zware dingen benoemd...

Tot dusver benoemde ik mijn 'ziekte' als burn out... een harde werker die over zijn grenzen ging...

ik had een hekel aan het woord depressie... dat klonk in mijn oren zoveel zwaarder...

zoveel meer als "de fut niet meer vinden" om beter te worden... 

Ik daarentegen wilde kost wat kost beter worden... ik moest alleen de goede manier vinden, de manier die bij mij paste...

Toch zit ik hier nu op de afdeling "Angst en depressie"...

What's in a name... en vooral, wat doet dat met mij... ik heb nog een lange weg te gaan...